‘Altı kız…’ sözü, çoğu insana bir şey ifade etmeyebilir; ama benim hayatımın en önemli tanımı olageldi bu. Toplumun o yozlaşmış ve çarpık yapısı, kızları insan olmaktan çok bir yük olarak nitelendirdiği için, her bir kız kardeşimin doğumu, bizi sevenler tarafından üzüntüyle; sevmeyenlerce de sevinçle karşılanıyordu. Neyse ki ailem bu saçma anlayışın insanları değillerdi; ama annem, yine de, toplumun bu çirkin değer yargısına dayanamayıp bazen ağlardı. İşte tam da onun o ağladığı günlerden birinde karar verdim bir büyük ‘adam’ olmaya. Yaşım küçük olmasına karşın; henüz oyuncak oynama evremde bana bu kararı aldıran topluma haykırışlarla başladı serüvenim.
